Zonnetje

Lieve Caroline, 

 

Het zonnetje schijnt vandaag uitbundig. Het is 10 jaar geleden dat je bent overleden en ik vind het mooi om te denken dat je ons op deze manier probeert wat minder verdrietig te laten zijn. Het was ook al zo mooi zonnnig toen de groep naar Oostenrijk was om jou te herdenken. 

 In mijn herinnering was jij ook altijd het zonnetje, altijd goedlachs en vrolijk. Jouw hahaaaa klinkt nog na in mijn herinnering. Gisteren was ik al in gedachten met vandaag bezig en vanochtend stond ik al voor 9 uur bij het Esserveld om aan je te denken, het ziet er prachtig uit met het zonnetje en de herfstkleuren die nog net zichtbaar zijn. Dat is fijn voor de mensen die vast en zeker vandaag jou daar komen herdenken. Wat zijn die 10 jaar ook voorbij gevlogen. Morgen is het 10 jaar geleden dat ik mijn vriendin- nu vrouw- ophaalde van Schiphol na een vakantie in Vietnam. Inmiddels zijn we een gezin met 2 prachgige kinderen. Ik probeer zo goed mogelijk in het hier en nu te leven en jouw zonnetje is een mooie inspiratie. Ik hoop dat iedereen die jou lief heeft hier vandaag door gesterkt wordt en dat we zo intens verbonden zijn met jouw vrolijkheid. Ik mis je. 

 millhill

10 jaar geleden

 We hebben dit jaar op een hele mooie manier Caroline herdacht:

9 jaar

Toevoeging 30 mei 2021:

Het is de bedoeling om op 2 september te vertrekken en om 5 september terug te keren. 2 en 5 september zijn reisdagen. 3 september een dag om te acclimatiseren, korte wandelen. 4 september de tocht dag.

Mocht het nou heel slecht weer worden dat weekend, dan schuiven we 1 week op. Dan gaan we 9 tm 12.

---------------------------

Vandaag negen jaar geleden is Caroline overleden.  De herinneringen zijn nog levendig, maar negen jaren, dat is best veel. Het is bijna zo lang als ik met haar geleefd heb. Volgend jaar is het 10 jaar, dat klinkt pas echt lang.

Nu ik toch met jaren aan het goochelen ben, het is 5 jaar geleden dat we met zijn allen naar de Haute Cime zijn geweest om Caroline te herdenken. Dat was een mooie tocht. Het was ook barre tocht. Het was vooral een waardevolle beleving, fijn om met elkaar op een bijzondere manier te herdenken.

Het lijkt een goed idee om volgend jaar ook weer iets samen te doen. 10 jaar zonder Caroline is toch een memorabele mijlpaal, en het best herdenk je samen.

Wat kunnen we dan doen? Een wandeling in de bergen was iets wat Caroline fantastisch vond. Wanneer je in de bergen bent vergeet je ook snel de sleur van alle dag, maak je je minder druk om onbelangrijke dingen en is er automatisch meer ruimte om te herinneren. Weer naar de Haute Cime is misschien wat teveel van het goede en een andere tocht brengt weer nieuwe belevenissen. Daarom is het idee om met iedereen die het leuk vind een tocht te lopen die Caroline ook gelopen heeft en wat een van de langste is die ze ooit heeft gelopen. Het leuke van de route is dat je vier varianten kan lopen:

1 - Stoanalm (en weer terug)

2 - 1 plus Naar de Essen und Rostocker Hütte (dan kan je terug lopen naar Stoanalm)

3 - 2 plus Türmljoch, Johannes Hütte (dan kan je naar beneden lopen of met taxi terug)

4 - 3 plus Sajatscharte, Nue Sajathütte en dan terug lopen naar Hinterbichl

Er kan eigenlijk nog meer. Je kan bijvoorbeeld met de taxi naar de Johannishütte gaan en dan aanhaken bij de groep die op doortocht is naar de Sajathütte. Je kan ook nog naar de Sajathütte lopen om samen met de groep weer naar beneden te lopen, opties genoeg! 

De route is nergens technisch moeilijk, niet zoals de Haute Cime dus. Het is wel een van de mooiste omgevingen in de Alpen vind ik, afwisselend met prachtige uitzichten.

Hier onder een overzichtskaartje. 

• Er zijn genoeg overnachtingsmogelijkheden in Hinterbichl of Prägraten. 
• Het is ongeveer 1200 km rijden vanuit Groningen
• Eind Augustus of begin September zal het plaatsvinden
• Donderdagochtend weg, zondag terug
• Als je de hele route wilt lopen moet je wel vroeg opstaan...
• Verdere details volgen, is ook afhankelijk van wie er mee gaan.

Nog wat linkjes:

• google maps: Hinterbichl 
• Site van Hinterbichl
• Stoanalm (permanent gesloten zie ik)
• Essener-Rostockerhütte
• Johannis Hütte
• Sajat Hütte
• Mapy linkje

Filmpje van de route met Caroline:

Als het je leukt lijkt, en misschien mee wilt, stuur dan een berichtje: jwtop@jwtop.com

Emmen, 26 juni 2020

Lieve Karin,

Gisteren stilgestaan bij jouw 41e geboortedag.

In de namiddag naar Groningen gereden en eerst koffie gedronken bij Janwillem.

Heel fijn dat ook de ouders van Janwillem kwamen.

Karin, 2020 is een bizar jaar. Er heerst een wereldwijde pandemie, het zgn. coronavirus. Omdat dit virus 2 á 3 maanden ook hevig in Nederland woedde en heel besmettelijk is, hebben we bijna geen sociale contacten kunnen hebben. In winkels kwamen we ook niet meer; we lieten de boodschappen zelf digitaal komen (ja ook wij, want internet heeft natuurlijk een grote vlucht genomen en jij zag dat indertijd ook al aankomen natuurlijk).

Ons land zat eigenlijk volledig op slot en het werd door onze minister president Rutte een ‘intelligente lockdown’ genoemd. 

Martine en Peter Paul moesten zelfs vanaf half maart tot 1 juni (mijn verjaardag) restaurant De Kamer gesloten houden! Geen leuke tijd en oma Meijerink ( 99 inmiddels!) mocht wekenlang totaal geen bezoek ontvangen in het verzorgingstehuis De Etgaarde in Oosterhesselen

Het is – zoals zo vaak op jouw verjaardag – een tropische dag. So wie so  hebben we de laatste jaren te maken met hete, droge zomers. De klimaatzones op aarde zijn duidelijk aan het verschuiven.  

Samen wandelen we naar de begraafplaats ‘Het Esserveld’. Vorige week lazen we in de krant dat dit wederom de duurste begraafplaats van Nederland is. Hoe raar het ook klinkt, maar het geeft een goed gevoel dat je daar een bijzonder plekje hebt, met een bijzondere natuursteen uit de bergen. Jouw lievelingsomgeving altijd!

Nadat we terug waren aan de Goeman Borgesiuslaan, hebben we samen iets gedronken en op jou een toast uitgebracht. Ook hebben we met elkaar Chinees gegeten en dierbare herinneringen opgehaald over jou! 

De ballast die we altijd voelen rond deze dagen, was nadien eigenlijk verdwenen. We moeten deze momenten met elkaar blijven koesteren en dat gaan we ook zeker doen. Karin, er gaat eigenlijk geen dag voorbij dat we niet dicht bij je zijn en aan je denken.

Liefs pap en mam, Martine

Emmen, 25-6-2019

Lieve Karin,

Het is dinsdag 25 juni en de dag waarop je 40 jaar zou zijn geworden.

Het geeft extra emoties bij die gedachte.

We (Martine, mam en ik) gaan pas aan het eind van de dag naar Groningen, mede ook omdat Janwillem pas na zijn werk mee kan naar het Esserveld.

We worden ’s ochtends op een bijzondere manier verrast: een indrukwekkend kaartje van Suzan Mulder, waarmee je afstudeerde in Maastricht, deed ons wederom beseffen hoe bijzonder je was in je relaties, als je iemand 100% kon vertrouwen.

We zijn erg onder de indruk van de manier waarop zij haar innerlijke roerselen met ons wil delen en het besef dat wat je geeft aan mensen, dat op de een of andere wijze altijd terugbetaald wordt. Iets wat we jullie ook altijd meegegeven hebben. Ook moest ik hierbij denken aan de metafoor van de trein, waarin Janwillem indertijd aangaf hoe snel mensen weer op die razende trein van het leven stappen! Maar bij Suzan is die treinreis toch anders verlopen dan bij veel anderen. Zij heeft niet de sneltrein van het leven genomen, maar een stoptrein en regelmatig een stil stationnetje gepakt om in gedachten bij jou te zijn! Heel bijzonder en ze moet gigantisch met jou geklikt hebben.

We willen haar schrijven met jou delen opdat je weet en dat je blijft horen, dat je er in jouw veel te korte leven toe deed!!

Lieve Albertje en Gienus,

25 juni 2019: de dag dat Karin 40 zou zijn geworden.

Een mooi moment om jullie te laten weten dat Karin bijna dagelijks nog in mijn gedachten is.

Op 18 november 2011schreef ik op haar weblog:

“Lieve Karin. Ik heb hele mooie herinneringen aan jou. Je zult nog vaak in mijn gedachten zijn en voor altijd in mijn hart. Ik zal je missen!”

Ik wist toen niet dat deze tekst mijn gevoel bijna 8 jaar later nog precies zou omschrijven.

Ik heb heel veel mooie herinneringen aan onze tijd in Maastricht. Onze wekelijkse gezamenlijke treinreizen, ons gezamenlijk afstudeerproject in Zwolle, onze gezamenlijke etentjes, het samen leren voor tentamens enz. enz.

Zoveel herinneringen die jij en ik samen hebben gemaakt en ik met niemand anders verder meer kan delen. Nog steeds bijna dagelijks wel even in mijn gedachten. Veel vaker dan wanneer je nog in leven zou zijn. Je inspireert mij nog steeds om in het moment te leven en om maximaal te genieten van mijn kids; kids die jij ook zo graag had gewild. Fijn dat je mij dit hebt meegegeven!

Op 25 juni 2019 schrijf ik dan ook:

“Lieve Karin. Ik heb hele mooie herinneringen aan jou. Je zult nog vaak in mijn gedachten zijn en voor altijd in mijn hart. Ik mis je!”

Karin, echt doodgaan doe je niet: omdat ik je niet kan en wil vergeten!

Albertje en Gienus, veel sterkte vandaag! Een dag met een traan, maar hopelijk ook met een lach aan de mooie herinneringen!

Veel Liefs,

Suzan Mulder

Borne

Verdrietig voor Caroline

Gisteren was ik op het Esserveld heel verdrietig voor Caroline.

Voor de 7e keer stonden we zonder Caroline met elkaar bij haar gedenksteen op haar geboortedag.

"Wat verschrikkelijk zielig is het voor Caroline dat ze zo jong overleden is. Wat zielig is het voor haar geweest geen moeder te kunnen worden. Wat verschrikkelijk verdrietig is het dat ze juist op moment dat ze haar plek had gevonden in het leven, vol in het leven stond en stappen wilde maken ze ziek werd. Wat erg dat haar liefde voor haar familie en vrienden stopte en wat verdrietig dat ze gescheiden werd van mij, haar kersverse man, door de dood. "

Dit dacht ik allemaal toen ik daar stond te kijken naar de rozen die we net gelegd hadden op haar steen.

"Wat enorm stom dat ze niks weet van onze levens de laatste jaren, alles veranderd is en veranderen zal de komende jaren en ze dit nooit zal weten.  Ik weet nu wat ze allemaal gemist heeft en zal missen."

Dacht ik verder.

Ineens werd ik heel verdrietig voor Caroline. Dit overheerste ineens mijn gedachten. Ik weet niet of ik het goed kan uitleggen, maar er is voor mij een verschil tussen je verdrietig voelen en je verdrietig voelen voor iemand anders. Ik voelde mij ineens heel  erg verdrietig voor Caroline. Ik dacht nog wat dom dat ik geen zonnebril meegenomen heb.

Ik vraag mij af  waarom ik niet zelf verdrietig was en ben. Ben ik dan niet heel verdrietig dat ik mijn vrouw verloren heb? Dat Caroline niet meer bij mij is? Dat ik niet meer met haar kan lachen? Ik voelde dit verdriet niet goed, het verdriet voor haar overheerste duidelijk.

Ik denk nu soms in een flits "Zie je wel, de tijd heelt alle wonden. Caroline verdwijnt al zo uit je leven dat je je eigen verdriet niet meer voelt af en toe. Nu al. Lekker dan!" Dit zijn meer gedachten geboren uit een niet reële angst om haar te vergeten dan realiteit. Deze gedachten spinsels zijn namelijk onzin, en dat weet en voel ik heel goed.

Ik zal Caroline namelijk altijd missen. Haar herinnering zal altijd heel levendig blijven. Ze zal altijd in mijn gedachten blijven. Ik zal altijd weten en voelen hoe bijzonder ze was voor mij en wat voor een lieve en mooie vrouw ze was.  Ik zal altijd van haar houden. Daar kan nooit een angst spinsel tegen op gelukkig.

Mijn eigen verdriet wordt minder pijnlijk, het lijkt er op dat mijn eigen verdriet een plek heeft en daar rust is.

Het verdriet voor Caroline overheerst. Dat realiseer ik mij nu wel en dat is ok.

Karin 25-06-2018

Lieve Karin,

Maandag 25 juni 2018: de dag dat je 39 jaar zou zijn geworden.

Aan het eind van de dag gaan we samen naar Groningen, om samen met Janwillem naar het Esserveld te kunnen. Fijn dat Jan en Geesje er ook zijn. Maar eerst gaan we kadootjes uitpakken voor Roos, het zusje van Nore, dat in februari geboren is.

Ja, inmiddels twee dochters voor Janwillem en Anje en bijzonder om dat op deze manier met elkaar te kunnen delen. Na ons bezoek aan het Esserveld , lopen we samen terug naar de Goeman Borgesiuslaan en gaan we daar samen eten.

Karin, de wereld draait door en dat moet ook, hoe moeilijk en oneerlijk dat zonder jou af en toe ook is. Maar twee keer per jaar sluiten we ons af voor die grote wereld en willen dichter bij jou zijn dan op de normale dagen van het jaar. En op die normale dagen van het jaar gaat het best goed met ons hoor. Je hoeft niet bang te zijn dat we in een hoekje zijn gaan zitten. Daar was je bang voor, maar is echt niet gebeurd. Zelf doe ik als vrijwilliger weer vrij veel voor de jeugdopleiding van FC Emmen. En daarbij is het een toetje dat Pepijn in mag stromen bij de JO10 van FC Emmen! Anne-Sophie beleeft heel veel plezier bij E & O, de club waar jij ook een tijdje handbalde.

Anne-Sophie en Pepijn zijn er niet bij deze keer, omdat ze beide een heel druk weekend achter de rug hadden met handbal (kamp) en voetbal (toernooi). Ze zijn inmiddels 10 en 8 jaar en het gaat goed met ze en we genieten echt van ze en we hebben het samen ook regelmatig over jou. Niet op een geforceerde manier, maar in ons doen en laten van alledag laten we aan hun merken dat jij er gewoon helemaal bij blijft horen!

En dat zullen we blijven doen!

Liefs pap en mam