De Dag

Denkende aan:

3 jaar alweer  zonder  Karin. Voor het eerst ouder geworden dan mijn zus ooit geworden is, 33 jaar. Een onwerkelijk gevoel. Toch weer moeilijker mee gehad dan mijn andere  verjaardagen zonder Karin. Naar Karin en JW hun huis zonder haar daar aan te treffen. Een fijn gevoel om even bij  haar huis te zijn en een stukje Karin nog te proeven en in je op te nemen om vervolgens wel nog verdrietiger te worden. Naar het Esserveld om haar te ‘herdenken’ ook weer meer moeite mee. Weer 2 dagen voor haar sterfdag Anne-Sophie haar verjaardag vieren zonder haar.  Wetende dat op deze dag  ‘de pomp’ werd aangesloten en ik haar voor het laatst gezien heb en ik de laatste woorden met haar gedeeld heb. De nacht dat ik voor het laatst alleen bij haar geslapen heb in het ziekenhuis in Amsterdam. Omdat JW zo moe was en slaap nodig had en Karin niet alleen wilde zijn. Hoe blij ze hiermee was en hoe verschrikkelijk bang ik die nacht was. Maar ook de fijne herinneringen komen weer naar boven. Van toen we nog thuis woonden en stiekem bij elkaar in bed kropen en over van alles en nog wat praatten. Over de vakanties  samen in de tent. Samen op wintersport, ik altijd achter Karin aan, volgend in haar spoor. In Maastricht zussen weekend hielden op haar kamertje en in de kroeg. Dat ze oh zo trotse tante was van Anne-sophie en Pepijn en al haar belevenissen met hun weer opkomen. De weekendjes samen als JW wegging en ik bij haar bleef. De nachten die ze bij ons bleef en samen bij anne-sophie op de kamer sliep.  Alle telefoongesprekken die we wekelijks hadden. 

Elke ochtend word ik wakker en meteen zit ze in mijn hoofd. Het is fijn om elke dag aan haar te denken maar ook een gemis. 

Martine