Terugblik op 2011

2011 Was een moeilijk jaar voor Caroline. In januari eindigde haar eerste zware chemokuur. Gelukkig heeft de kuur wel zijn werk gedaan. Gelijk daarna is ze gestart met een onderhoudskuur die tot de zomer heeft geduurd.

De skivakantie in het begin van het jaar was een absoluut hoogtepunt. Met als hoogtepunt in die week, de skitocht naar Massner. Ze was de enige vrouw die mee was met een groep mannen. Ze was ziek en had net een chemokuur gehad. En toch heeft ze de hele dag van 's ochtends vroeg tot einde middag geskied. Inclusief een kleine klim van plm 30 min ploeteren door de sneeuw met skischoenen. Ik heb nooit begrepen hoe ze dit heeft volgehouden. Maar ze deed het. Het is haar laatste skitour ooit geworden, maar wat voor een! De dag erna was ze zo moe dat ze niet meer kon skieen.

Het voorjaar bracht mooi weer. Buiten zitten op de nieuwe lounge set genieten van de zon, de avastinkuur routine en af en toe een beetje piekeren. City trip Parijs, dag tripjes naar sauna's en visite en logees. Nog een weekje vakantie op de Belgische kust waar zelfs nog een heerlijke stranddag gevierd kon worden. Het voorjaar was eigenlijk de laatste echt happy period van Caroline.

In juni begon het gedonder. De kanker was weer actief. Scans lieten zien dat er progressie was in de longen. Aanvullende petscan, CTscans, MRI scan, longpunctie. Veel VU bezoek. Toch waren er nog highlights zoals het interview op het longkanker congres, een hele bijzondere verjaardag, Oerol en een paar dagen Maastricht. Caroline had echter wel het gevoel dat de zomer haar ontglipte. Ze wilde graag ontspannen genieten van de zon, maar ze was gestressed en het regende veel. Eindelijk kreeg ze wel bericht dat ze kon beginnen met Afatinib. En dat was goed nieuws. Toch waren er veel signalen, ik denk bewust en onbewust, die haar meer op zichzelf maakten. Afwijkingen in haar gezichtsveld zo nu en dan en raar gevoel in haar mond af en toe. Vermoeidheid, en een soort algehele bang gevoel. Ik heb het idee dat ik haar begon kwijt te raken in die periode.

In augustus begon ze met Afatinib. Het medicijn heeft zware bijwerkingen en ze begint fysiek minder sterk te worden. Af en toe lukt het nog om lekker buiten bij de kachel te zitten of te genieten van een lekker diner maar meestal waren het moeilijke dagen. Noorderzon kan haar niet echt opvrolijken. Ze wil van alles, maar het lukt niet echt.

De dagen worden somberder. Ze viert (niet echt) haar 3 jarig longkanker jubileum in september. Ze is niet naar de bergen geweest in de zomer, iets wat ze echt begint te missen en te voelen. Caroline begint terug te kijken. Scans laten zien dat de Afatinib zijn werk doet in de long. Toch is Caroline niet blij. Lichamelijk wordt ze zwakker en zwakker door de medicijnen, het overgeven en de dunne ontlasting. Het eten waar ze altijd zo van genoot begint een gevecht te worden. De eetlust is weg en wat ze naar binnen krijgt, komt er vaak weer uit. HJ en F komen 27 september langs met Mats. Dat was een prachtige dag met mooi weer vol vrolijkheid en plezier. Het was tevens de laatste dag dat ze rechtop kon zitten. Vanaf die dag kon ze alleen maar liggen. Om haar op te vrolijken kreeg ze een kanarie pietje.

Oktober was een verschrikkelijk zware maand thuis. De medicatie neemt toe om de pijn te bestrijden en allerlei kwaaltjes weg te nemen zoals bv een urineweginfectie. We kunnen het medicijnengebruik bijna niet meer managen. Welke medicijnen moeten wanneer worden ingenomen, hoeveel tijd moet er tussen zitten en vooral welke zijn uitgebraakt na hoe lange tijd. De pijn blijft maar toenemen. De misselijkheid en vermoeidheid ook. Ik houd zelfs een calorie- en vochtbalans bij zo goed en kwaad als ik dat kan. We kunnen het eigenlijk niet langer volhouden maar Caroline aarzelt. Ze is verder weg dan ooit van iedereen. Fysiek wil ze niets liever aanwezig zijn maar haar geest is steeds verder weg. Ze durft niet goed toe te geven dat het niet langer kan zo.

Dan volgt na enige gesprekken met haar artsen toch de opname in het VUmc. Voor de laatste keer, zou blijken, rijden we naar het VUmc. We hebben het best gezellig op de eerste hulp. Ze is ontspannen want in goede handen. De artsen brengen rust en een beetje verlichting. We kijken samen overspel en genieten van de kleine momentjes. Dan wordt de kanker toch snel weer de baas. De tumoren blijken overal te zitten in haar hersenvlies. Iets waar ze erg bang voor was en ook is gebeurd dus. De tumoren dwingen haar drastische besluiten en stappen te nemen in de pijnbestrijding samen met het pijnteam. Met als laatste stap het niet meer wakker willen worden want een andere pijnbestrijding blijkt niet mogelijk. Ze wilde niet sterven maar ook niet meer wakker zijn. Ze heeft iets meer dan een etmaal geslapen voor ze stierf op 18 november 2011.

Vandaag is de laatste dag van 2011. De laatste dag van het laatste jaar waarin Caroline geleefd heeft.


klik hier voor de terugblik van Caroline van 2010