Lieve Karin,

Vandaag, een jaar geleden, overleed je.
Achttien november zal nooit meer zomaar voorbij gaan.
We gingen vanmorgen rond 11.00 uur naar Janwillem.
Daar stond de inmiddels wereldberoemde appeltaart van de HBES al op ons te
wachten.
Het was fijn om met ons allen bij jou thuis te zijn en iedereen weer te zien. (Je
weet wel wie allemaal)
Toen Suzan en Willem ook waren gearriveerd konden Anne-Sophie, Pepijn,
Rafaël en Nuria nog even heerlijk in de tuin spelen. Het was inmiddels droog
geworden en we gingen daarna gezamenlijk naar het Esserveld.
Daar hebben we je heel dicht bij ons gehad en met de aanwezigheid van de 4
kinderen verliep een en ander ook niet te beladen. Hoe moeilijk we het op dat
moment ook hadden. Martine had voor spetterkaarsjes gezorgd en terwijl we
allen in gedachten verzonken waren, liepen ze spontaan rond jouw steen.
Vervolgens hebben we het jou bekende vogelpad gelopen, dat halverwege zo
modderig werd, dat alleen de echte diehards zoals Janwillem, Gienus en Albertje!
verder durfden. Onderweg vertelde Janwillem ons nog, dat jullie dat op moeilijke
momenten ook vaak samen hebben gelopen. We hebben het helemaal met ons
drieën afgelopen en we troffen elkaar, volgens afspraak, weer bij de paalkoepel.
Daar hebben we heerlijk met elkaar geluncht, met de goede herinneringen die
we daar ook zo vaak samen hebben gehad, in onze gedachten.
Na de lunch liepen we samen terug naar de parkeerplaats en namen we afscheid
van elkaar, vervuld met fijne gevoelens over het verloop van deze bijzondere
dag. Lieve Karin het gemis van jou wordt alleen maar groter, maar op de
momenten zoals vandaag ben je toch verschrikkelijk dicht bij ons!

Pap en mam