Op deze plek wordt Caroline Martine Top Meijerink (Karin) herinnerd naast haar blog: http:\\blog.carosum.com
Caroline is altijd in onze gedachten. Daarnaast zullen er in de loop van de tijd een aantal speciale momenten zijn waarop ze door ons herdacht wordt. Als er tekst of foto of film van is, zal het op deze blog gepost worden.
Heb jij ook iets wat je kwijt wilt op deze blog? Mail dan naar mail@jwtop.com
zaterdag 19 november 2016
5 jaar alweer met de trein
J uit H heeft mij wel eens verteld over het perron en de trein van het leven. Toen Caroline overleden was stonden we met zijn allen op het perron, wel 100 mensen waren op de uitvaart. De meeste mensen stapten op de volgende trein die langskwam. De mensen die op het perron bleven staan waren familie en vrienden die dicht bij stonden. Steeds meer mensen stappen echter weer op de trein, dat moet ook wel want het leven gaat door. Dagen gaan voorbij, weken gaan voorbij. Totdat jezelf ook op de trein stapt op een gegeven moment. Dat is onvermijdelijk je gaat weer verder. Je maakt weer nieuwe dingen mee. Nieuwe ervaringen. En telkens als je iets nieuws meemaakt klein of groot, dat is iets dat Caroline niet meer heeft meegemaakt. Caroline is nooit meer op de trein gestapt en is op het perron gebleven.
Het is 5 jaar geleden dat Caroline is overleden. Ik stond er gisteren ineens echt even bij stil. 5 jaren wat is dat alweer lang geleden. De trein rijdt alweer 5 jaar door. Wat is er inmiddels weer veel gebeurt. De kinderen van M zijn 2x zo oud geworden. Ik heb zelf een dochter inmiddels. De hele wereld lijkt wel totaal anders geworden dan 5 jaren geleden. ES van HBES zijn volwassenen, de Hungergames is afgelopen. J en K wonen in een ander huis. GB is uit de EU. En zo kan ik natuurlijk nog wel even doorgaan. De trein is best ver van het station inmiddels, dacht ik. Dat is goed maar verdrietig tegelijkertijd.
En er is ook heel veel gelijk gebleven gelukkig en ze is nog heel dichtbij. Af en toe denk ik nog dat Caroline zomaar ineens voor mij kan staan en hoor ik haar lach. Gisterochtend stond er weer een HBES taart op de stoep. De familie kwam weer langs (HBES taart gegeten) en we zijn naar het Esserveld gelopen. In de avond kwamen vrienden nog even langs en hebben we weer wijn en kasteelbier gedronken en weer mooie herinneringen opgehaald. Veel is ook gelijk gebleven.
Caroline zei vaak" Echt doodgaan daar wil ik niks van weten, dat doe ik pas als je mij bent vergeten".
Ik heb veel lieve berichtjes gehad gisteren van mensen die extra aan haar dachten. Dus echt doodgaan, dat doet ze nog lang niet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten