Voor de vogels!

25 juni denk ik altijd nog even wat vaker aan Caroline.

"Voor de vogels"

Een tijdje geleden liep ik de Pathé in Groningen uit ik dacht op een donderdagavond. Ineens kom ik een oude bekende tegen: J.A. C. Ik heb hem denk ik een jaar of vijf niet gezien, maar het was meteen als vanouds. En dat vanouds is dan vooral Caroline (Karin voor J.A.C. we praten steeds over haar maar consequent allebei met onze eigen naam) en skiën. Aardig wat kilometers samen afgelegd. Ik kon J.A.C. en Caroline niet bijhouden trouwens. Niet eens een beetje. Niet alleen het skiën ansich was een summum op zich, maar daarnaast denk ik toch wel de maffe unieke combi van gevoel voor humor. J.A.C. en Caroline haalden in de combi het beste en meest bizarre humor bij zich naar boven. Nadat het ruwe materiaal van een grap geboren was volgde een aantal interacties tussen beiden. Na een paar iteraties was de logica ver te zoeken maar viel er wel flink te lachen. Een van de resultaten van dit insider humor proces weet ik nog. Na het uitstijgen van de skilift en het gereedmaken voor de afdaling volgde vlak voor het wegspuiten over de piste het roepen van de volgende kreet :” Voor de vogels!” (Geen idee meer waarom) En onder een ongecontroleerd breeduit lachen sjeesde Caroline dan de piste af. Die onbedaarlijke, superaanstekelijke brede lach van Caroline, die vergeet ik nooit meer en ik denk J.A. C. ook niet.

 “Ik heb maar mazzel”

Wat ik ook nooit meer vergeet en vaak aan moet denken is een situatie in het VUMC. Het ging slecht met Caroline. Veel mensen kwamen op bezoek in het ziekenhuis. Caroline kreeg veel medicatie tegen de pijn wat haar versufte, maar soms had ze heel heldere momenten. Op een van die momenten zag ze toen ze wakker werd vrienden die op bezoek waren bij haar bed. Ze richtte zich op en zag nog meer vrienden en familie verder in de kamer en op dat moment staken nog meer vrienden/familie het hoofd om de deur. Ze observeerde iedereen, ging weer liggen en zei zachtjes:”wat lief dat iedereen komt voor mij, ik heb maar mazzel met zoveel lieve mensen om mij heen”. Met een uitspraak als deze in die situatie begrijp je toch wel de kunst van het leven denk ik. Dat Caroline dat wel redelijk goed kon is denk ik (steeds vaker) ook hoe ze met haar ziekte om kon gaan. Ze was voor het grootste gedeelte van haar ziekte periode kalm en de ziekte emotioneel de baas en in staat om plezier te maken voorzover dat mogelijk was. Hier heb je een flinke portie levenskunst voor nodig. Ik denk hier ook vaak aan, en heb steeds weer heel veel respect voor hoe ze dat voorelkaar heeft gekregen.