Verdrietig voor Caroline

Gisteren was ik op het Esserveld heel verdrietig voor Caroline.

Voor de 7e keer stonden we zonder Caroline met elkaar bij haar gedenksteen op haar geboortedag.

"Wat verschrikkelijk zielig is het voor Caroline dat ze zo jong overleden is. Wat zielig is het voor haar geweest geen moeder te kunnen worden. Wat verschrikkelijk verdrietig is het dat ze juist op moment dat ze haar plek had gevonden in het leven, vol in het leven stond en stappen wilde maken ze ziek werd. Wat erg dat haar liefde voor haar familie en vrienden stopte en wat verdrietig dat ze gescheiden werd van mij, haar kersverse man, door de dood. "

Dit dacht ik allemaal toen ik daar stond te kijken naar de rozen die we net gelegd hadden op haar steen.

"Wat enorm stom dat ze niks weet van onze levens de laatste jaren, alles veranderd is en veranderen zal de komende jaren en ze dit nooit zal weten.  Ik weet nu wat ze allemaal gemist heeft en zal missen."

Dacht ik verder.

Ineens werd ik heel verdrietig voor Caroline. Dit overheerste ineens mijn gedachten. Ik weet niet of ik het goed kan uitleggen, maar er is voor mij een verschil tussen je verdrietig voelen en je verdrietig voelen voor iemand anders. Ik voelde mij ineens heel  erg verdrietig voor Caroline. Ik dacht nog wat dom dat ik geen zonnebril meegenomen heb.

Ik vraag mij af  waarom ik niet zelf verdrietig was en ben. Ben ik dan niet heel verdrietig dat ik mijn vrouw verloren heb? Dat Caroline niet meer bij mij is? Dat ik niet meer met haar kan lachen? Ik voelde dit verdriet niet goed, het verdriet voor haar overheerste duidelijk.

Ik denk nu soms in een flits "Zie je wel, de tijd heelt alle wonden. Caroline verdwijnt al zo uit je leven dat je je eigen verdriet niet meer voelt af en toe. Nu al. Lekker dan!" Dit zijn meer gedachten geboren uit een niet reële angst om haar te vergeten dan realiteit. Deze gedachten spinsels zijn namelijk onzin, en dat weet en voel ik heel goed.

Ik zal Caroline namelijk altijd missen. Haar herinnering zal altijd heel levendig blijven. Ze zal altijd in mijn gedachten blijven. Ik zal altijd weten en voelen hoe bijzonder ze was voor mij en wat voor een lieve en mooie vrouw ze was.  Ik zal altijd van haar houden. Daar kan nooit een angst spinsel tegen op gelukkig.

Mijn eigen verdriet wordt minder pijnlijk, het lijkt er op dat mijn eigen verdriet een plek heeft en daar rust is.

Het verdriet voor Caroline overheerst. Dat realiseer ik mij nu wel en dat is ok.