Emmen, 25-6-2019

Lieve Karin,

Het is dinsdag 25 juni en de dag waarop je 40 jaar zou zijn geworden.

Het geeft extra emoties bij die gedachte.

We (Martine, mam en ik) gaan pas aan het eind van de dag naar Groningen, mede ook omdat Janwillem pas na zijn werk mee kan naar het Esserveld.

We worden ’s ochtends op een bijzondere manier verrast: een indrukwekkend kaartje van Suzan Mulder, waarmee je afstudeerde in Maastricht, deed ons wederom beseffen hoe bijzonder je was in je relaties, als je iemand 100% kon vertrouwen.

We zijn erg onder de indruk van de manier waarop zij haar innerlijke roerselen met ons wil delen en het besef dat wat je geeft aan mensen, dat op de een of andere wijze altijd terugbetaald wordt. Iets wat we jullie ook altijd meegegeven hebben. Ook moest ik hierbij denken aan de metafoor van de trein, waarin Janwillem indertijd aangaf hoe snel mensen weer op die razende trein van het leven stappen! Maar bij Suzan is die treinreis toch anders verlopen dan bij veel anderen. Zij heeft niet de sneltrein van het leven genomen, maar een stoptrein en regelmatig een stil stationnetje gepakt om in gedachten bij jou te zijn! Heel bijzonder en ze moet gigantisch met jou geklikt hebben.

We willen haar schrijven met jou delen opdat je weet en dat je blijft horen, dat je er in jouw veel te korte leven toe deed!!

Lieve Albertje en Gienus,

25 juni 2019: de dag dat Karin 40 zou zijn geworden.

Een mooi moment om jullie te laten weten dat Karin bijna dagelijks nog in mijn gedachten is.

Op 18 november 2011schreef ik op haar weblog:

“Lieve Karin. Ik heb hele mooie herinneringen aan jou. Je zult nog vaak in mijn gedachten zijn en voor altijd in mijn hart. Ik zal je missen!”

Ik wist toen niet dat deze tekst mijn gevoel bijna 8 jaar later nog precies zou omschrijven.

Ik heb heel veel mooie herinneringen aan onze tijd in Maastricht. Onze wekelijkse gezamenlijke treinreizen, ons gezamenlijk afstudeerproject in Zwolle, onze gezamenlijke etentjes, het samen leren voor tentamens enz. enz.

Zoveel herinneringen die jij en ik samen hebben gemaakt en ik met niemand anders verder meer kan delen. Nog steeds bijna dagelijks wel even in mijn gedachten. Veel vaker dan wanneer je nog in leven zou zijn. Je inspireert mij nog steeds om in het moment te leven en om maximaal te genieten van mijn kids; kids die jij ook zo graag had gewild. Fijn dat je mij dit hebt meegegeven!

Op 25 juni 2019 schrijf ik dan ook:

“Lieve Karin. Ik heb hele mooie herinneringen aan jou. Je zult nog vaak in mijn gedachten zijn en voor altijd in mijn hart. Ik mis je!”

Karin, echt doodgaan doe je niet: omdat ik je niet kan en wil vergeten!

Albertje en Gienus, veel sterkte vandaag! Een dag met een traan, maar hopelijk ook met een lach aan de mooie herinneringen!

Veel Liefs,

Suzan Mulder

Borne